Litisin Natin Ang Panginoon

sa isang lilib na kagubatan ng timog cotabato, may isang bulag na leon na ubod ng bangis, pero wala syang kinalaman sa kwento ko ngayon.

noong bata pa tayo hindi pa natin alam kung saan patungo ang buhay, hindi natin alam kung ano ang mangyayari sa atin bukas, kung madadapa ba tayo na magdudulot ng napakaraming dugo o magmamarka lang ng maliit na gasgas, sa totoo lang hindi pa natin noon alam kung ano ba talaga ang silbi ng buhay.pero pagdaan ng panahon, dito natin natutuklasan ang mga bagay na humahantong sa pagkakagulo ng ating kanikaniyang isipan na pinagmumulan ng kung ano-anong tanong pero hindi alam kung sino ang makakapagbigay lunas dito…

halimbawa na lang:

naniniwala ka bang ang lahat ng tao ay pantay pantay? siguro magtataas ka ng kilay at iisipin mo kung ano ang dapat mong isagot, oo o hindi, pera o bayong, laban o bawi, 50,000 pesos deal or no deal?

mayroon akong kaibigan noong nagaaral pa ako, lagi nyang tinatanong sa akin kung naging patas daw ba Diyos sa lahat ng tao. sabihin na lang nating napapabilang ang aking kaibigan sa mga sawing palad sa mundo, pero maswerte pa din sya dahil nakapag-aral sya ng dahil sa kaunting pensyon na natatanggap ng lolo nyang dating sundalo. tuwing makakakita sya ng mayayaman, gwapo, maganda, matalino o kahit sinong napapagtuunan ng pansin lagi syang naiinggit, lagi syang nanlulumo, sana daw sya na lang ang nasa katayuan ng bawat isang nabanggit.

pero bakit nga ba may mga gwapo at magaganda samantalang may iba naman na ubod ng panget (eeewwww…), bakit ba may mayayaman na halos bilin na ang lahat ng kaligayahang materyal sa mundo samantalang may mga taong naghihirap na nga ng lubos pero ultimo pisong tinapay e hindi makabili, bakit ba may mga sobrang talino samantalang may mga tao namang nakagraduate na nga ng college e hindi pa din masagot ang 458,254 x 895,254.36 – 410,253,891,487. baket… baket… bakit nakakaroon ng mga ganon…

hindi ako natutuwa sa kaibigan ko, wala kasi syang kakuntentuhan sa buhay nyang inihahalintulad nya sa isang kumunoy. sa totoo lang dapat ba nyang maramdaman ang ganoon, kumpleto ang kanyang mga kamay kahit na ang daliri nya ay parang luya, mayroon syang ulo (malaki nga lang), at may mga mata sya para sumuri ng iba pang bagay. kung naaawa sya sa sarili nya papano pa ang ibang mas dukha pa sa kanya, yung mga taong halos ikadena na ng kahirapan sa buhay. papano pa ang mga pilay (na hindi marating ang walang hanggan), ang mga may ketong (na hindi makaharap sa sanlibutan), ang mga pipi (ummmm…) ang mga bingi (ano kamo?) at papaano pa ang mga bulag na walang panlaban sa mundo kundi ang paminsan-minsay mapanlinlang pa nilang pakiramdam.

lahat ng mga taong may kakulangan physical, sa kanilang lahat madaling lumambot ang puso ko lalong lalo na sa mga kapatid nating walang paninggin. kung iniisip ng iba na mayroon silang malalaking daliri maaari pa rin nilang sabihing mayroon silang mga kamay, kung ang iba naman ay naaasar dahil mayroong silang harang na tenga masasabi pa rin nilang nakakarinig sila, pero paano kung mayroon ka ngang mga mata ngunit hindi naman makakita, masasabi mo bang mga mata nga ang nasa iyong muka?

kung mapupunta ka sa baguio city, maraming bulag don na halos ikinadurog na ng puso kong bato, ang iba makikita mong nakaupo sa hagdan ng groto, ang iba ay sa tuktok pa ng matarik na hagdan ng Baguio Cathedral at ang iba naman ay nakatanghod lang sa isang sulok, luhaan ang mga matang nakatingin sa kawalan, katabi nila ang kalawanging latang tumutunog kapag may naghagis ng mamisong barya.

sa lahat ng bulag na nakita ko isa sa kanila ang kinaawaan ko ng lubos, siguro nakita mo na din sya, madalas nakatambay sya sa sidewalk sa harap ng metrobank dyan sa may shaw. kahit hindi sya nagsasalita, sa kanyang itsura pa lang ay damangdama ko na ang hinagpis na kanyang itinatago, ang pagdurusang kanyang kinikimkim at ang awa sa sariling kanyang pinagtatakpan. noong sabado muli akong napadaan sa lugar na yon, nakita ko syang nakaluhod, nakalatag ang mga maduduming kamay sa hangin at nakatingin sa langit na tila mo’y nananalangin, gusto ko syang tulungan, gusto ko syang ayain sa lilim o kaya’y bigyan ng tubig para kahit kaunti ay mapawi naman ang kanyang pagod na dala ng pagkakabilad sa matinding sikat ng araw. kung may magagawa lang ako para kahit isang araw lang ay maipakita ko sa kanya ang mga nakapaligid sa kanya, ang kulay ng langit, at ang samut-saring kulay ng mundo, kung may magagawa lang ako kahit ipagpalit ko ang mata ko sa kanya kahit isang araw lang gagawin ko kung yun ang makakapagpasaya sa kanya (pero isang araw lang huh, hiram lang, isosoli din dapat agad)

oo kahit ako, kahit sino naman siguro dumadating ang panahong na nasasabi natin sa Diyos na bakit ako ganito, sana mayaman na lang ako, sana gwapo na lang ako, sana may sasakyan din kami, sana, sana, sana… napakaraming sana, pero naisip mo ba na sa panahong yon e mas dapat tayong magpasalamat dahil normal tayong gumagalaw di gaya ng iba. ako, tuwing makakakita ako ng may kapansanan nawawala ang mga hiling at tanong ko sa Diyos napapalitan yon ng pasasalamat na dahil kahit ano pa ang dinadanas ko ngayon (kawawa ba?) may panahon pa din ako para magsaya at hindi kulang ang parte ng katawan ko di gaya ng iba. minsan pag nagkakataon at nakakakita ako ng bulalakaw mula sa langit hindi na ako humihiling, alam ko kasing mas marami pang taong mas nangangailangan ng hiling kumpara sa akin. hindi naman nangangahulugang kuntento na ako sa buhay ko, pero kung ang hihilingin ko lang naman ay gaya ng “sana po magkaroon ako ng kotse” “sana po magkaroon ako ng magandang bahay” “sana po matuloy kaming pumunta ng london” (wow anyabang) o kaya “sana po maging kamuka ko si dick israel” kung yun LANG naman mas mamabutihin kong ipagkaloob na lang yon sa ibang mas nangangailangan

sa kabilang banda naiisip ko din na patas ang Diyos sa akin, alam kong di ako gwapo tulad ni dick israel, di ako matalino tulad ni tom jones, hindi ako mayaman tulad ni juan flavier, hindi ako perfecto tulad ni perfecto yasay, pero naooff set yon ng masaya kong pamilya. madalas kong naiisip hindi ko naman pala kailangan ng mga una kong nabanggit kung ang kapalit naman pala nito ay ang pagkakawatak-watak ng pamilya ko o ng ugali ko ngayon bilang isang masayahing tao. masaya na ako kung ano man ako ngayon, kung may idadagdag man ang Diyos sakin siguro bonus na lang yon at ipagpapasalamat ko pa rin yon sa kanya. mahirap kasing maghintay ng biyaya lalo na kung hinihintay mo ang biyaya na lalapit sayo, tutal hindi naman ako nagmamadaling kamtin ang lahat, bata pa naman ako kaya ok lang ang mga nangyayari sa akin ngayon.

sa huli, hindi ko din naman alam kung tama bang litisin natin ang panginoon kung may kulang man sa atin ngayon, pero wala naman sigurong masama kung paminsan minsang nagtatanong tayo sa kanya.

pumapasok lang naman sa tao ang pagkaawa nya sa kanyang sarili at inggit kung hindi sya masaya sa kung ano man sya ngayon at kung palagi nyang binibilang ang mga pangit o kakulangan nya, pero kung bibilangin lang ng tao ang limpak limpak nyang biyaya siguro mawawalan na din sya ng panahon para lubusang makilala kung sino ba ang panginoong makatutulong sa kanya.

siguro para sa akin lahat ng bagay may dahilan ang panginoon kung bakit nya ipinagkakaloob sa tao, kung may kapansanan ka man mayroon sigurong dahilan, kung bakit lagi mong ipinapanalangin na gusto mo nang mamatay pero di ka naman matigutigok siguro may dahilan, o kung ano pa man yon siguro may dahilan at yon ang kailangan mong tuklasin at kapag nalaman mo na yon, siguradong iyon ang magbibigay ng kakaibang hiwaga at kahulugan ng iyong BUHAY….

“I want to be Good than Popular”
-PGMA sona07