MANGKUKULAM

Matagal na panahon na ang nakakaraan ng mabuhay sila sa mundo, mga pinaniniwalaang kampon ng kadiliman, nagtataglay ng itim na kapangyarihan na ginagamit nila upang magpahirap ng iba. Sila ang tinatawag na MANGKUKULAM… iniiwasan, kinatatakutan, pinangingilagan.

Noong unang panahon sa Inglatera at ibang panig ng Europa, sinusunog ang mapapatunayang napapabilang sa kanila, ngunit hindi sila lubusang napuksa, bagkus mas naging marahas, mas kalunos lunos, at mas mapanganib ang naging paraan nila upang ipaghiganti ang minsang nalupig nilang lahi.

Kahit nung bata pa ako madalang akong maniwala sa mga ganitong mga pangyayari, mas pinaniniwalaan ko ang syensya na may eksaktong paliwanag para sa lahat. Pero ng minsang masaksihan ko ang nangyari sa aking guro sa aming paaralan, ng minsang gamutin ng albularyo ang isang nanay na pinalaki ang suso sa loob lang ng isang gabi, at ng minsang makita ko ang isang lalakeng sumusuka ng napakaraming itim at malansang tubig na tila bumabalong sa kanyang tiyan. Nagbago ang pananaw ko. Nakakapagtaka din na sa pamamagitan lang ng pag-ipit ng balahibo ng manok sa paa ng biktima, namamalipit na ito sa sakit, tagaktak ang pawis at tila takot na takot. Hanggang ngayon isa pa rin itong palaisipan.

Nagsisimba din sila pero hindi nangungumunyon, madalas walang maraming kaibigan, at karaniwang tahimik pero malikot ang isip.

Subukan mong pagtabihin ang iyong dalawang hinliliit sa kamay, suriin mong mabuti kung pantay, kung hindi, mag-ingat ka na, tumingin ka sa iyong paligid baka nakatitig na sila sayo.

Mangkukulam… totoo ba o kathang-isip lamang?